10 Ocak 2012 Salı

tam zamanlar içinde


Atma diyordu taşı suya,
Batınca yitip gitmesinden korkuyorsan.

Bakma diyordu gökyüzüne,
 Ağlayınca tüm hiddetiyle,kaçacak delik arıyorsan.

Ekme diyordu tohumu,
 Büyüyünce, bakmaktan korkuyorsan.

Çıkma diyordu yola,
Bitince, Bir yenisine, başlamaktan korkuyorsan.

Bekleme diyordu onu ,
Gelince sevmekten korkuyorsan.

Yazma diyordu şiir, hikaye, roman,
 Bir gün kaleminin kırılacağından korkuyorsan.



Taş battı.
Gökyüzü ağladı.
Tohum büyüdü.
Yol bitti.
O geldi.
Kalemler kırıldı.
                                                                       
                                                     Ve biz korktuk.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder