Atma diyordu
taşı suya,
Batınca yitip gitmesinden korkuyorsan.
Bakma diyordu
gökyüzüne,
Ağlayınca tüm hiddetiyle,kaçacak delik
arıyorsan.
Ekme diyordu
tohumu,
Büyüyünce, bakmaktan korkuyorsan.
Çıkma diyordu
yola,
Bitince, Bir yenisine, başlamaktan korkuyorsan.
Bekleme
diyordu onu ,
Gelince sevmekten korkuyorsan.
Yazma diyordu
şiir, hikaye, roman,
Bir gün kaleminin kırılacağından korkuyorsan.
Taş battı.
Gökyüzü
ağladı.
Tohum büyüdü.
Yol bitti.
O geldi.
Kalemler
kırıldı.
Ve biz korktuk.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder